Berneński Pies Pasterski to duża, pracująca rasa psów pochodząca z Alp Szwajcarskich, znana z charakterystycznego trójkolorowego umaszczenia: czarnego, białego i rudego. Te puszyste psy, ważące od 32 do 52 kilogramów, słyną z łagodnego i uczuciowego temperamentu, co czyni je oddanymi towarzyszami rodziny. Berneński pies pasterski jest inteligentny i stosunkowo łatwe do wyszkolenia, co sprawia, że doskonale nadają się do aktywnych rodzin z dziećmi. Ponieważ pochodzą z kantonu Berno w Alpach Szwajcarskich, często nazywane są “berneńczykami”. Początkowo były hodowane do ciągnięcia wozów, pasienia bydła i ochrony rodzin przed drapieżnikami. Obecnie te oddane psy służą jako psy pracujące, terapeutyczne lub przewodniki, ale zyskują także na popularności jako zwierzęta domowe.

Jeśli rozważasz przygarnięcie jednego z tych uroczych szczeniąt i już zaczynasz szukać “Berneński Pies Pasterski na sprzedaż”, nie dziwimy się! Jednak zanim podejmiesz decyzję, warto poświęcić trochę czasu na dalsze badania dotyczące zdrowia tej rasy i jej stosunkowo krótkiej długości życia. Dzięki zaangażowanym wysiłkom konserwatorów rasy, długość życia Berneńskiego Psa Pasterskiego wydłużyła się o kilka lat. Niemniej jednak, warto zauważyć, że mają one najwyższe ryzyko zachorowania na nowotwory wśród psów. Niestety, średnia długość życia Berneńskiego Psa Pasterskiego wynosi zaledwie od sześciu do ośmiu lat.

Zawsze warto rozważyć adopcję z organizacji ratowniczych lub schronisk, aby zapewnić dom potrzebującemu psu. Jeśli jednak zdecydujesz się na zakup szczeniaka Berneńskiego Psa Pasterskiego, kluczowe jest wybranie renomowanego hodowcy. Przeprowadź dokładne badania, aby upewnić się, że hodowca przestrzega etycznych praktyk i priorytetowo traktuje dobro swoich psów. Renomowani hodowcy dbają o zdrowie i temperament swoich psów, przeprowadzają niezbędne badania zdrowotne i zapewniają troskliwe środowisko dla szczeniąt Berneńskiego Psa Pasterskiego.

Berneński Pies Pasterski – Szybkie Fakty

Pochodzenie: Alpy Szwajcarskie
Wielkość: Duży
Grupa rasowa: Pracująca
Długość życia: 6-8 lat
Sierść: Gęsta, podwójna sierść wymagająca regularnego szczotkowania i pielęgnacji. Obficie linieje dwa razy w roku.
Temperament: Przyjazny, łagodny i lojalny. Dobrze dogaduje się z dziećmi i innymi zwierzętami.
Potrzeby ruchowe: Berneński pies pasterski jest aktywny i potrzebuje co najmniej 30 minut ćwiczeń dziennie. Lubi wędrówki, aportowanie i spacery.
Trening: Inteligentne psy, łatwe do wyszkolenia. Chętnie współpracują i dobrze reagują na pozytywne wzmocnienia.
Zdrowie: Berneński pies pasterski jest podatny na problemy zdrowotne, takie jak dysplazja stawów biodrowych i łokciowych oraz skręt żołądka. Ważne jest regularne badanie u weterynarza, aby wcześnie wykryć ewentualne problemy zdrowotne. Niestety, ta ukochana rasa jest znana z krótszej długości życia.

Należą do grupy Sennenhund, czyli szwajcarskich psów górskich. Inne rasy w tej grupie to: Duży Szwajcarski Pies Pasterski, Appenzeller i Entlebucher.

Przegląd

Berneński Pies Pasterski, pieszczotliwie nazywany Bernerem (znany jako Berner Sennenhund w swojej szwajcarskiej ojczyźnie), jest natychmiast rozpoznawalny dzięki swojemu efektownemu, trójkolorowemu umaszczeniu i białemu “szwajcarskiemu krzyżowi” na piersi. Pod tą piękną sierścią kryje się wytrzymały pies doskonale przystosowany do ciężkiej pracy: te piękne, łagodne psy były tradycyjnie wykorzystywane w Szwajcarii jako psy pasterskie i zaprzęgowe.

Berneński pies pasterski był pierwotnie nieodzowną częścią życia na farmie, służąc do prowadzenia bydła, ochrony rodziny oraz ciągnięcia wózków załadowanych towarami na sprzedaż w pobliskich wioskach. Mimo że są to dobrze wychowane, pracowite psy, na początku XX wieku prawie wyginęły, gdy rolnicy zaczęli korzystać z innych środków transportu. Na szczęście garstka miłośników rasy postanowiła zachować Berneńczyki.

Oprócz swojego uderzającego wyglądu, Berneński pies pasterski ma wspaniały temperament. Są znani z lojalności, uczuciowości, chęci do współpracy i inteligencji. Łatwo je wyszkolić, jeśli pozwoli się im na analizowanie poleceń. Przede wszystkim mają radosne podejście do życia.

Berneński pies pasterski jest spokojny, ale towarzyski, a czasem nawet nieco zabawny podczas zabawy z rodziną. Dobrze radzą sobie z dziećmi w każdym wieku i dorosłymi, ale nie są odpowiednie dla osób mieszkających w mieszkaniach lub nieposiadających dużego, ogrodzonego podwórka do zabawy. Berner potrzebuje być częścią rodziny, a nie być relegowany do zewnętrznego kojca. Są najszczęśliwsi, gdy mogą uczestniczyć we wszystkich aktywnościach rodzinnych.

Ponieważ były hodowane do pracy, Bernery lubią się uczyć i łatwo je wyszkolić. Jako bardzo duże psy – zazwyczaj ważące około 45 kg – wymagają wczesnego szkolenia posłuszeństwa i socjalizacji. Potencjalni właściciele powinni wiedzieć, że Berner dojrzewa powoli, zarówno fizycznie, jak i psychicznie; mogą przez pewien czas zachowywać się jak szczeniaki. Dodatkowo, Berner ma delikatną osobowość; ich uczucia łatwo zranić i źle reagują na surowe kary.

Pomimo ich piękna i doskonałego temperamentu – a może właśnie z tego powodu – Berneński Pies Pasterski często ma krótką długość życia. Rasa ma małą pulę genów, co spowodowało liczne problemy zdrowotne związane z chowem wsobnym. W miarę jak coraz więcej osób dowiaduje się o rasie, wiele psów z problemami zdrowotnymi jest hodowanych bez względu na wpływ, jaki ma to na całą rasę.

Berneński Pies Pasterski – Najważniejsze Cechy

Wygląd: Berneński Pies Pasterski przyciąga wzrok swoją dużą, mocną sylwetką i efektownym trójkolorowym umaszczeniem. Mają głęboką czarną podstawę z rudymi i białymi znaczeniami, w tym białą pręgą na pysku, rdzawą “maską” i rudymi łapami. Ich gęsta, podwójna sierść zapewnia ciepło i ochronę w zimnym klimacie.

Łagodna Natura: Bernery są znane ze swojej łagodnej i uczuciowej natury. Często nazywane “łagodnymi olbrzymami” ze względu na dużą posturę w połączeniu z ich miłym i kochającym usposobieniem. Są szczególnie cierpliwe i dobrze dogadują się z dziećmi, co czyni je doskonałymi psami rodzinnymi.

Lojalność i Ochrona: Te psy są niezwykle lojalne wobec swoich rodzin i mają instynkt ochronny, co czyni je doskonałymi stróżami. Chociaż zazwyczaj nie są agresywne, ich rozmiar i natura ochronna mogą odstraszyć potencjalne zagrożenia.

Pracowite Dziedzictwo: Pierwotnie hodowane jako psy pracujące w Alpach Szwajcarskich, Berneńskie Psy Pasterskie mają silną etykę pracy. Były wykorzystywane do ciągnięcia wozów i jako psy gospodarskie, a część tego etosu pracy nadal tkwi w ich DNA. Lubią wykonywać zadania i uczestniczyć w aktywnościach ze swoimi właścicielami.

Kwestie Zdrowotne: Niestety, Berneński Pies Pasterski jest podatny na pewne problemy zdrowotne, w tym dysplazję stawów biodrowych i łokciowych, niektóre rodzaje nowotworów oraz skręt żołądka. Potencjalni właściciele powinni być przygotowani na możliwe wydatki weterynaryjne i inwestować w regularne badania kontrolne oraz profilaktykę zdrowotną.

Krótka Długość Życia: Jednym z minusów tej rasy jest ich stosunkowo krótka długość życia, zazwyczaj wynosząca od 7 do 10 lat. To jest coś, co warto wziąć pod uwagę, decydując się na przyjęcie Berneńskiego Psa Pasterskiego do swojej rodziny.

Historia

Jedna starożytna rasa, Molosser, wyróżnia się jako jedna z najbardziej wszechstronnych, podróżujących i wpływowych w rozwoju różnych typów psów mastifów, w tym Berneńczyków. Uważa się, że cztery szwajcarskie rasy Sennenhund (Appenzeller Sennenhund, Entlebucher Sennenhund, Duży Szwajcarski Pies Pasterski i Berner Sennenhund) rozwinęły się jako krzyżówki psów gospodarskich z Alp Szwajcarskich oraz Molosserów lub mastifów, które Rzymianie przywieźli ze sobą, kiedy najechali Alpy w I wieku p.n.e.

Prawdopodobnie Berneńskie Psy Pasterskie pracują na szwajcarskich farmach od ponad 2000 lat, cicho ukrywając się na małych gospodarstwach w Alpach, gdzie ciągnęły wozy, towarzyszyły bydłu, pilnowały dobytku i zapewniały właścicielom lojalne towarzystwo. Do 1888 roku tylko 36 procent szwajcarskiej populacji pracowało w rolnictwie, a zapotrzebowanie na silnego psa, który mógłby pasować bydło i ciągnąć wóz pełen towarów, malało.

W 1899 roku jednak Szwajcarzy zainteresowali się zachowaniem swoich rodzimych ras i założyli klub kynologiczny o nazwie Berna. Członkami byli hodowcy różnych ras czystej krwi. W 1902 roku szwajcarski klub kynologiczny sponsorował wystawę w Ostermundigen, która zwróciła uwagę na szwajcarskie rasy górskie.

Dwa lata później rasy te poczyniły duży krok naprzód dzięki kilku wydarzeniom: Na międzynarodowej wystawie psów w Bernie, szwajcarski klub kynologiczny sponsorował klasę dla szwajcarskich “psów pasterskich”, do której zaliczały się psy górskie. To był również pierwszy rok, w którym te psy nazywano “Berneńczykami”. W tym samym roku Szwajcarski Związek Kynologiczny uznał Berneńskie Psy Pasterskie za rasę.

Podczas I wojny światowej wystawy psów i hodowla zeszły na dalszy plan wobec wysiłków wojennych. Po wojnie pierwsze Berneńskie Psy Pasterskie zostały wyeksportowane, najpierw do Holandii, a następnie do Stanów Zjednoczonych – chociaż rasa nie była jeszcze uznana przez American Kennel Club (AKC).

W 1936 roku dwóch brytyjskich hodowców zaczęło importować Berneńczyki, a pierwszy miot Berneńczyków urodził się w Anglii. W tym samym roku, hodowla Glen Shadow w Luizjanie zaimportowała samicę i samca Berneńczyka ze Szwajcarii. Na początku 1937 roku, AKC wysłał Glen Shadow list, informując, że Berneński Pies Pasterski został uznany za nową rasę w klasie pracującej.

II wojna światowa ponownie przerwała rozwój rasy poza jej ojczystym krajem, ale po 1945 roku import i rejestracja wznowiono w Stanach Zjednoczonych. W 1968 roku założono Bernese Mountain Dog Club of America, z 62 członkami i 43 zarejestrowanymi Berneńczykami. Trzy lata później klub liczył już ponad 100 członków.

Tymczasem rasa, która wyginęła w Anglii podczas II wojny światowej, została ponownie wprowadzona do Wielkiej Brytanii. Bernese Mountain Dog Club of America stał się klubem członkowskim AKC w 1981 roku. W 1990 roku AKC przyjął obecny standard rasy Berneński Pies Pasterski.

Wymiary

Samce Berneńskiego Psa Pasterskiego osiągają średnio od 64 do 71 cm wysokości w kłębie i ważą od 36 do 52 kg. Samice są nieco mniejsze, osiągając od 58 do 66 cm wysokości i ważąc od 32 do 43 kg. Poszczególne osobniki tej rasy mogą być mniejsze lub większe od podanych wartości.

Osobowość Berneńskiego Psa Pasterskiego

Berneński pies pasterski to pies uczuciowy, inteligentny i czujny. Jest również łagodny, spokojny i tolerancyjny. Uwielbia być z rodziną i najlepiej czuje się, gdy może uczestniczyć w jej aktywnościach. Jego duży rozmiar jest jedną z najbardziej charakterystycznych cech, dlatego wczesne szkolenie jest niezbędne, aby nauczyć go odpowiedniego zachowania w domu i w kontaktach z ludźmi.

Berneński Pies Pasterski dojrzewa powoli; osiąga dorosły rozmiar na długo przed osiągnięciem dojrzałości psychicznej. Berneński Pies Pasterski jest ochronny wobec swojej rodziny, ale zazwyczaj nie jest agresywny. Może być powściągliwy wobec obcych i ogólnie nieco nieśmiały, dlatego ważne jest, aby od małego szczeniaka narażać go na różnorodne osoby, zwierzęta i sytuacje.

Socjalizacja pomaga zapewnić, że twój szczeniak Bernera wyrośnie na dobrze zrównoważonego psa. Zapisanie go na zajęcia w przedszkolu dla szczeniąt to świetny początek. Regularne zapraszanie gości do domu i zabieranie szczeniaka do zatłoczonych parków, sklepów przyjaznych psom oraz na spacery, aby spotykać sąsiadów, również pomoże w rozwijaniu jego umiejętności społecznych.

Zdrowie Berneńskiego Psa Pasterskiego

Berneńskie Psy Pasterskie czasami mają problemy zdrowotne spowodowane nieodpowiedzialnym rozmnażaniem. Nie wszystkie Berneńczyki będą miały te choroby, ale warto być ich świadomym, jeśli rozważasz tę rasę.

Nowotwory: Różne formy raka dotykają dużą liczbę Berneńskich Psów Pasterskich i mogą prowadzić do przedwczesnej śmierci. Objawy obejmują nietypowe obrzęki lub guzy, rany, które się nie goją, krwawienia z dowolnego otworu ciała oraz trudności z oddychaniem lub wydalaniem. Leczenie nowotworów obejmuje chemioterapię, operacje i leki.

Dysplazja stawu biodrowego: Jest to dziedziczna wada, w której kość udowa nie pasuje dokładnie do stawu biodrowego. Niektóre psy wykazują ból i kulawiznę na jednej lub obu tylnych nogach, ale inne nie pokazują żadnych oznak dyskomfortu. (Najpewniejszym sposobem diagnozy jest prześwietlenie.) Niezależnie od objawów, z wiekiem może rozwijać się artretyzm. Psy z dysplazją biodrową nie powinny być rozmnażane.

Dysplazja łokcia: Podobna do dysplazji biodrowej, jest to również choroba zwyrodnieniowa typowa dla dużych ras psów. Uważa się, że jest spowodowana nieprawidłowym wzrostem i rozwojem, co prowadzi do zniekształcenia i osłabienia stawu. Choroba ma różne nasilenie: pies może po prostu rozwinąć artretyzm lub stać się kulawym. Leczenie obejmuje operację, kontrolę wagi, leczenie farmakologiczne i leki przeciwzapalne.

Postępujący zanik siatkówki (PRA): Jest to rodzina chorób oczu polegająca na stopniowym zaniku siatkówki. Wczesnym objawem jest nocna ślepota; wraz z postępem choroby pies traci widzenie również w dzień. Wiele dotkniętych psów dobrze adaptuje się do ograniczonego lub utraconego wzroku, o ile ich otoczenie pozostaje niezmienione.

Przetoka wrotno-systemowa (PSS): Jest to nieprawidłowy przepływ krwi między wątrobą a ciałem. Wątroba odpowiada za detoksykację organizmu, metabolizm składników odżywczych i eliminację leków. Objawy mogą obejmować zaburzenia neurobehawioralne, brak apetytu, hipoglikemię (niskie stężenie cukru we krwi), przerywane problemy żołądkowo-jelitowe, problemy z układem moczowym, nietolerancję leków i zahamowanie wzrostu. Objawy zazwyczaj pojawiają się przed ukończeniem dwóch lat. Pomocne mogą być operacja korekcyjna oraz specjalna dieta.

Choroba von Willebranda: Dotyczy zarówno psów, jak i ludzi, jest to zaburzenie krzepliwości krwi. Objawy u psa obejmują krwawienia z nosa, krwawienia dziąseł, przedłużone krwawienia po operacjach, przedłużone krwawienia w czasie rui lub po porodzie oraz czasami krew w stolcu. Choroba jest zwykle diagnozowana między trzecim a piątym rokiem życia i nie można jej wyleczyć, ale można ją kontrolować przez zabiegi kauteryzacji lub szycia ran, transfuzje przed operacjami i unikanie określonych leków.

Panosteitis: Znana potocznie jako pano, jest to stan powodujący przemijającą kulawiznę. Około pięciu do dwunastu miesięcy życia pies może zacząć kuleć na jedną nogę, potem na inną, po czym kulawizna ustaje. Zazwyczaj nie ma długoterminowych skutków. Konieczny może być odpoczynek i ograniczona aktywność, jeśli pies odczuwa ból. Najlepsze, co można zrobić dla swojego Berneńczyka, to karmić go wysokiej jakości karmą dla psów, która nie zawiera zbyt dużo wapnia ani zbyt wysokiego procentu białka, co niektórzy uważają za możliwą przyczynę pano. Skonsultuj się z weterynarzem w sprawie zaleceń dotyczących diety.

Skręt żołądka: Znany również jako wzdęcie, jest to stan zagrażający życiu, który może dotyczyć dużych, głęboko osadzonych psów, takich jak Berneński Pies Pasterski. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli są karmione jednym dużym posiłkiem dziennie, jedzą szybko, piją duże ilości wody po jedzeniu i intensywnie ćwiczą po posiłku. Wzdęcie jest częstsze wśród starszych psów. Występuje, gdy żołądek jest rozdęty gazem lub powietrzem, a następnie skręca się. Pies nie jest w stanie bekać ani wymiotować, aby pozbyć się nadmiaru powietrza w żołądku, a normalny powrót krwi do serca jest utrudniony. Ciśnienie krwi spada i pies przechodzi w stan szoku. Bez natychmiastowej interwencji medycznej pies może umrzeć. Podejrzewaj wzdęcie, jeśli twój pies ma rozdęty brzuch, nadmiernie się ślini i próbuje wymiotować bez skutku. Może być również niespokojny, przygnębiony, ospały i słaby, z szybkim tętnem. Ważne jest, aby jak najszybciej zabrać psa do weterynarza, jeśli zauważysz te objawy.

Opieka

Berneńczyki nie nadają się do życia w mieszkaniu lub apartamencie. Najlepszym wyborem jest dom z dużym, bezpiecznie ogrodzonym podwórkiem. Jako psy pracujące, Berneńczyki mają dużo energii. Oprócz zabawy na podwórku, potrzebują minimum 30 minut intensywnych ćwiczeń każdego dnia; trzykrotność tej ilości utrzymuje te wytrzymałe psy w doskonałej kondycji.

Dzięki swojej grubej, pięknej sierści, Berneńczyki są naturalnie przystosowane do zimnych klimatów. Uwielbiają bawić się na śniegu. Z drugiej strony, z powodu ich czarnej sierści i dużych rozmiarów, są podatne na udar cieplny. Nie pozwól im na intensywne ćwiczenia w upalne dni; ogranicz aktywność do wczesnych godzin porannych lub wieczornych, gdy jest chłodniej. W ciągu dnia trzymaj je w chłodnym miejscu, czy to w środku z wentylatorami lub klimatyzacją, czy na zewnątrz w cieniu.

Szczególną uwagę należy poświęcić, jeśli wychowujesz szczeniaka Berneńczyka. Jak wiele dużych ras psów, Berneńczyki szybko rosną w wieku od czterech do siedmiu miesięcy, co czyni je podatnymi na schorzenia kostne i urazy. Dobrze się sprawdzają na diecie wysokiej jakości, niskokalorycznej, która zapobiega zbyt szybkiemu wzrostowi.

Ponadto, nie pozwalaj szczeniakowi Berneńczyka biegać i bawić się na twardych nawierzchniach (takich jak chodniki), skakać nadmiernie ani ciągnąć ciężkich ładunków, dopóki nie ukończy co najmniej dwóch lat i jego stawy nie będą w pełni uformowane. Normalna zabawa na trawie jest w porządku, podobnie jak zajęcia z zwinności dla szczeniąt z jednocalowymi skokami.

Karmienie – Berneński Pies Pasterski

Dieta Berneńskiego Psa Pasterskiego powinna być dostosowana do potrzeb dużych ras o wysokiej energii i zapotrzebowaniu na ćwiczenia. Należy skonsultować się z weterynarzem lub profesjonalnym dietetykiem, aby uzyskać porady dotyczące tego, co podawać Berneńczykowi i jakie porcje są odpowiednie. Ich potrzeby żywieniowe będą się zmieniać wraz z ich rozwojem, od szczenięcia, przez dorosłość, aż do wieku seniora. Ważne jest, aby być na bieżąco z tymi wymaganiami dietetycznymi.

Kolor i Pielęgnacja Sierści – Berneński pies pasterski

Sierść Berneńczyka jest imponująca: gruba, podwójna warstwa z dłuższą okrywą włosową i wełnistym podszerstkiem. Charakteryzuje się trójkolorowym umaszczeniem, z przewagą głębokiej czerni, bogatymi rdzawymi znaczeniami i jasnymi białymi elementami. Zazwyczaj na piersi znajduje się białe oznaczenie przypominające odwrócony krzyż, biała pręga między oczami oraz biała końcówka ogona.

Ta piękna sierść ma jednak swoją cenę – Berneńczyki mocno linieją. Linieją umiarkowanie przez cały rok, a intensywnie wiosną i jesienią. Regularne szczotkowanie kilka razy w tygodniu pomaga zmniejszyć ilość sierści w domu oraz utrzymać sierść czystą i bez kołtunów. Okresowe kąpiele, co około trzy miesiące, pomagają utrzymać ich schludny wygląd.

Szczotkuj zęby Berneńczyka co najmniej dwa-trzy razy w tygodniu, aby usunąć kamień nazębny i bakterie. Codzienne szczotkowanie jest jeszcze lepsze, jeśli chcesz zapobiec chorobom dziąseł i nieświeżemu oddechowi.

Przycinaj pazury raz w miesiącu, jeśli pies nie ściera ich naturalnie, aby zapobiec bolesnym pęknięciom i innym problemom. Jeśli słyszysz ich stukot na podłodze, są za długie. Psie pazury mają naczynia krwionośne, a zbyt głębokie cięcie może spowodować krwawienie i sprawić, że pies nie będzie chciał współpracować przy kolejnych próbach obcinania. Jeśli nie masz doświadczenia w przycinaniu pazurów, poproś weterynarza lub groomera o wskazówki.

Uszy powinny być sprawdzane co tydzień pod kątem zaczerwienienia lub nieprzyjemnego zapachu, co może wskazywać na infekcję. Podczas sprawdzania uszu, przetrzyj je wacikiem nasączonym delikatnym, zrównoważonym pH środkiem do czyszczenia uszu, aby zapobiec infekcjom. Nie wkładaj niczego do kanału słuchowego; czyść tylko zewnętrzną część ucha.

Zacznij przyzwyczajać Berneńczyka do szczotkowania i badania, gdy jest jeszcze szczeniakiem. Często dotykaj jego łap – psy są wrażliwe na dotyk stóp – oraz zaglądaj do pyska. Uczyń pielęgnację pozytywnym doświadczeniem pełnym pochwał i nagród, a zapewnisz sobie łatwiejsze badania weterynaryjne i inne zabiegi, gdy pies będzie dorosły.

Podczas pielęgnacji sprawdzaj, czy nie ma ran, wysypek lub oznak infekcji, takich jak zaczerwienienie, tkliwość czy stan zapalny na skórze, w nosie, ustach i oczach oraz na łapach. Oczy powinny być czyste, bez zaczerwienień czy wydzieliny. Twoje staranne cotygodniowe badania pomogą wczesnie wykryć potencjalne problemy zdrowotne.

Dzieci i Inne Zwierzęta

Berneński Pies Pasterski to doskonały zwierzak rodzinny, zazwyczaj łagodny i uczuciowy w stosunku do dzieci, które są uprzejme i delikatne wobec zwierząt. Ze względu na swoje duże rozmiary, mogą przypadkowo potrącić lub przewrócić bardzo małe dzieci.

Jak w przypadku każdej rasy, zawsze należy uczyć dzieci, jak podchodzić do psów i jak je dotykać, oraz zawsze nadzorować wszelkie interakcje między psami a małymi dziećmi, aby zapobiec ugryzieniom lub ciągnięciu za uszy czy ogon. Naucz dziecko, aby nigdy nie podchodziło do psa, gdy ten je lub śpi, ani nie próbowało zabrać mu jedzenia.

Żaden pies, niezależnie od tego, jak przyjazny, nie powinien być pozostawiony bez nadzoru z dzieckiem. Berneńczyk dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami, choć im większa różnica w wielkości, tym więcej nadzoru i szkolenia jest potrzebne, aby zapewnić wszystkim bezpieczeństwo.

Grupy Ratownicze Berneńskiego Psa Pasterskiego

Berneńskie Psy Pasterskie często są kupowane bez pełnego zrozumienia, co wiąże się z ich posiadaniem. Istnieje wiele Berneńczyków potrzebujących adopcji lub tymczasowego domu, oraz wiele grup ratowniczych, których nie wymieniliśmy. Jeśli nie widzisz grupy ratowniczej dla swojego regionu, skontaktuj się z krajowym klubem rasy lub lokalnym klubem rasy, a oni skierują Cię do odpowiedniej grupy ratowniczej Berneńczyków.

Berneńczyki szukające domu

Adoptowanie Berneńskiego Psa Pasterskiego to wspaniały sposób na zapewnienie domu psu w potrzebie i jednocześnie czerpanie radości z posiadania tego lojalnego i łagodnego towarzysza.