Parwowiroza, wywoływana przez wirusa CPV-2 (canine parvovirus type 2), to jedna z najgroźniejszych chorób zakaźnych u psów. Szczególnie niebezpieczna dla szczeniąt oraz psów niezaszczepionych, choroba ta może prowadzić do znacznych powikłań, a w niektórych przypadkach do śmierci. Mimo że intensywne leczenie zwiększa szanse na wyzdrowienie, najlepszą metodą ochrony jest profilaktyka w postaci szczepień.

Etiologia i patogeneza

Parwowiroza jest wywoływana przez wirusa z rodziny Parvoviridae, który jest wysoce odporny na czynniki środowiskowe, takie jak niskie i wysokie temperatury, a także większość środków dezynfekcyjnych. Wirus ten atakuje przede wszystkim szybko dzielące się komórki organizmu psa, co tłumaczy jego tropizm do tkanek takich jak nabłonek jelitowy oraz komórki układu immunologicznego.

Po wniknięciu do organizmu wirus replikuje się głównie w kryptach jelitowych, co prowadzi do ich uszkodzenia, a w konsekwencji do zaniku kosmków jelitowych. Taki stan powoduje poważne zaburzenia wchłaniania składników pokarmowych i wody, co objawia się wymiotami, biegunką (często krwawą) oraz odwodnieniem. W przypadku szczeniąt wirus może również atakować serce, prowadząc do zapalenia mięśnia sercowego.

Objawy kliniczne

Parwowiroza objawia się nagłym i ciężkim stanem ogólnym psa. Do najczęstszych objawów zalicza się:

• wymioty – często powtarzające się, prowadzące do odwodnienia;
• biegunka – początkowo wodnista, później z domieszką krwi i śluzu, co wskazuje na uszkodzenie jelit;
• apatia i osłabienie – pies jest wyraźnie osowiały, traci energię;
• utrata apetytu – chory pies często odmawia jedzenia i picia;
• gorączka – w początkowej fazie choroby, choć nie zawsze występuje.

Objawy te mogą się pojawić już po 3–7 dniach od kontaktu z wirusem. Ważne jest, by właściciel psa w przypadku zaobserwowania tych symptomów natychmiast udał się do weterynarza, gdyż szybka interwencja znacząco zwiększa szanse na przeżycie zwierzęcia.

Diagnostyka

Diagnostyka parwowirozy opiera się na badaniach klinicznych oraz laboratoryjnych. Najbardziej czułym testem wykrywającym obecność wirusa jest test ELISA, który pozwala na wykrycie wirusowych antygenów w kale psa. W niektórych przypadkach można także zastosować testy PCR, które są bardziej czułe i umożliwiają wykrycie wirusowego RNA.

Diagnostyka różnicowa powinna obejmować inne choroby powodujące podobne objawy, takie jak infekcje bakteryjne czy wirusowe, np. koronawirozę, a także zatrucia.

Leczenie

Leczenie parwowirozy ma charakter objawowy, gdyż nie istnieje specyficzny lek przeciwwirusowy skuteczny przeciwko parwowirusowi. Terapia obejmuje:

• nawadnianie dożylne – celem wyrównania utraconych płynów i elektrolitów, co jest kluczowe w walce z odwodnieniem;
• leki przeciwwymiotne i przeciwbiegunkowe – aby zmniejszyć częstotliwość objawów;
• antybiotyki – stosowane w celu zapobiegania wtórnym zakażeniom bakteryjnym, które mogą wystąpić w wyniku osłabienia układu odpornościowego i uszkodzenia jelit;
• terapia przeciwzapalna – aby złagodzić stany zapalne w jelitach.

Odpowiednia opieka weterynaryjna i intensywna terapia mogą poprawić szanse przeżycia psa, szczególnie jeśli leczenie zostanie rozpoczęte wcześnie. Niemniej jednak, mimo wysiłków, parwowiroza wciąż charakteryzuje się wysoką śmiertelnością, zwłaszcza u młodych, niezaszczepionych zwierząt.

Profilaktyka

Najważniejszą metodą zapobiegania parwowirozie jest szczepienie. Pierwsze szczepienie szczeniąt zazwyczaj odbywa się w wieku około 6-8 tygodni, a następnie powtarza się je co 3-4 tygodnie do osiągnięcia wieku 16 tygodni. Regularne szczepienia przypominające są niezbędne, aby utrzymać odporność psa przez całe życie.

Dodatkowo, szczególną uwagę należy zwrócić na higienę otoczenia psa. Wirus parwowirusa jest bardzo odporny na czynniki środowiskowe, dlatego należy regularnie dezynfekować miejsca, gdzie przebywa pies, zwłaszcza w przypadku podejrzenia zakażenia. Unikanie kontaktu z nieznanymi psami, zwłaszcza w miejscach publicznych, takich jak parki czy schroniska, jest również ważnym elementem profilaktyki.

Podsumowanie

Parwowiroza to poważna choroba wirusowa, która stanowi istotne zagrożenie dla zdrowia psów, zwłaszcza szczeniąt. Szybka interwencja weterynaryjna i intensywna opieka mogą zwiększyć szanse na wyzdrowienie, ale najlepszą metodą ochrony pozostaje regularne szczepienie. Każdy właściciel psa powinien być świadomy ryzyka związanego z tą chorobą i podejmować odpowiednie środki zapobiegawcze, aby minimalizować ryzyko zakażenia.